Merhaba arkadaşlar,
Ben de sizin gibi bu forumu yıllardır sessizce takip eden, kimseye derdini anlatamayan biriydim. Şimdi buraya yazmak benim için çok büyük bir adım ama yazmak zorundayım. Çünkü bir kişi bile benim yazdıklarımdan cesaret alıp hayatını değiştirse, buna değecek.

Yaklaşık 8-9 yıl boyunca, ağzımın b.k gibi koktuğunu düşündüm. Öyle böyle değil. Resmen foseptik çukuru gibi. Soğan, sarımsak, yoğurt, süt, ayran, çiğ köfte... ağzım kokmasın diye hiçbirini yemedim. Sakızlar, naneler, çinkolar, dil fırçalama, ağız duşu, diş taşı temizliği, bademcik ameliyatı, mide ilaçları, bağırsak düzenleyiciler… Ne yaptıysam geçmedi.

İnsanlar benden uzaklaşıyordu. Ben bunu her saniye hissediyordum. Cam açmalar, ağız kapatmalar, kafasını başka yöne çevirenler… Hepsini yıllarca "ağzımın kokusuna" bağladım.
Öyle bir noktaya geldim ki oğullarıma bile sarılamaz oldum. İnsan içine çıkmadım. Akademik hayatımı yarıda bıraktım. Yüksek lisansımı, tiyatroyu, yazarlığı, sanatı, insanlarla sohbeti… hepsini bıraktım. Yaşadığım ve aşık olduğum şehri terk ettim. Geriye koku kaldı. O da bir ömürlük utanç gibi yapıştı üzerime.

Üstelik ben öğretmenim. Her gün onlarca insanla yüz yüze, yan yana, göz göze olduğum bir mesleğim var. İnsanlarla sürekli iletişim halinde olan biri olarak, yaşadığım bu sıkıntı, normal bir insandan on kat daha fazla acı verdi bana. Çünkü ne kaçabiliyordum, ne de rahat nefes alabiliyordum. Her gün kendi zihnimle savaşa savaşa ders anlattım.

Oysa ben sosyal, üretken, çok yönlü bir insandım.
5 dil bilen, piyano ve gitar çalan, İstanbul’un birçok yerinde tiyatro sahnesine çıkmış, mizah dergilerinde yazıları yayımlanmış, Türkiye’nin en iyi üniversitesinde edebiyat, gazetecilik, sosyoloji okumuş biriyim. Üstüne iki farklı alanda daha yüksek lisans yapmaya başlamış ama bu lanet ağız kokusu korkusu yüzünden sosyal hayattan çekilip hepsini yarıda bırakmıştım.
Koca bir hayatı kendi içine gömen, evine kapanan bir zavallıya dönüşmüştüm.

Ta ki… bir doktorla tanışana kadar:
Dr. Murat Aydın.

Adana’ya gidip kendisiyle görüştüm. Randevu almak için bir yıl bekledim.
Tüm testleri yaptı.
Tüm cihazlardan geçtim.
Ve sonuç:
Ağzım kokmuyor.
Hatta daha da çarpıcı olan şu:
“Senin ağzın koku üretmiyor bile.”

Yıllar sonra gelen bu cümleye inanamadım.
İlk tepkim şuydu:
"Bu doktor beni kandırıyor. Bu kadar gerçek bir koku yok olamaz."

Ama Murat Bey şunu söyledi:
“Bu bir psikolojik durum. Muhtemelen tip 5 ağız kokusu. Yani ortada gerçek bir koku yok, ama kişi bu kokuyu hissediyor ve gerçek sanıyor.”

Başta inanmadım. Ama o bana dedi ki:
“Psikiyatriye git.”

Uzun süre direndim. Ama sonunda gittim.
Psikiyatrik bir geçmişim vardı, yıllar önce paranoid şizofreni tanısı almıştım.
Ve meğer zihnim bana öyle bir oyun oynamış ki, bu koku benim beynimde “kesin gerçek” halini almış.

Sonra…
Arkadaşlarıma, dostlarıma, kardeşlerime, eşime hepsine sordum.
Herkes aynı şeyi söyledi:
"Senin ağzından hiçbir zaman kötü bir koku almadık." Hatta bir dostum bana "Ağzın misk-i amber gibi kokuyor." demişti. Birisi de bana "Hayırdır, böyle diyerek benim ağzımın koktuğunu mu ima ediyorsun? Çünkü senin ağzın hiç kokmuyor." demişti.

Sonr etrafımda bana yakın kişilere bu durumu anlatmaya başladıktan ve onlardan da "koku yok" dönütünü aldığım günlerden bir gün, her zaman olduğu gibi refleksle elimi ağzıma götürüp "hoh" yaptım.
Ama ilk defa koku gelmedi.
Evdeki duvara, kapıya, kitaba hohladım…
Yoktu.
Gerçekten yoktu.
O anda yılların zinciri kırıldı.
O anda anladım ki, ben kokmuyordum. Çok kırıldım.

Şimdi size yalvarıyorum:
Lütfen Murat Aydın’a gidin.
Size “koku yok” diyorsa, inanın.
Size “psikiyatra git” diyorsa, gidin.
O koku, sizin kokunuz değil, zihninizin size oynadığı bir tuzaktır.
Ve bu tuzak, sizi yavaş yavaş hayattan koparır.
Tıpkı beni kopardığı gibi.

Ama geri dönmek mümkün.
Ben döndüm.
Siz de dönebilirsiniz.

Yalnız değilsiniz.