bu hastalikla mücadele etmekten,bu hastalikla yasamaktan çok ama çok yoruldum.elimde olmadigini,bunu benim tercih etmedigimi biliyorum ama yine de çok utaniyorum.insanlardan uzaklasmak,tek basima yasamak istiyorum ama bunu yapma lüksüm yok.çalismak zorundayim,isim geregi her gün onlarca insanla muhattap olmak zorundayim.psikolojik olarak çöktüm.yasam enerjim tükendi.
benim gibi yakinmayip bu derde çözüm arayan arkadaslarimdan çok özür diliyorum,onlarin da moralini bozmak istemezdim.ama sizden baska bu derdi paylasabilecegim kimse yok. Allah hepimizi bu illetten kurtarsin...

Agiz kokusu öyle bir hastaliktirki en yakininizin cenazesinde bagira bagira aglamak istersiniz ama agzinizdan cikacak koku ile insanlari rahatsiz edeceginizi düsünür agzinizi kapayarak aglarsiniz :( annemin cenazesinde insanlar bana teselli verirken o durumda bile dikkat ettim kimseyi rahatsiz etmiyeyim diye, öyle bir anda bile aklimda gene agiz kokusu hastaligim vardi :( Çok yoruldum artik

bu yaziyi çok bunaldigim bir zamanda yazmistim.insanin ruh hali degisebiliyor.su an kendimi o an ki kadar umutsuz hissetmiyorum.ortada bir problem varsa mutlaka bir yerlerde çözümü olmali ve biz o çözümü er ya da geç bulacagiz.yeter ki aramayi birakmayalim.
birbirimizi en iyi biz anlariz.güçsüz hissettigimiz zamanlarda birbirimize güç ve moral verelim.